Νέες κυκλοφορίες από τις Εκδόσεις Πατάκη

Κυκλοφορούν

από τις Εκδόσεις Πατάκη

Όσα χάσαμε στις φλόγες
Μαριάνα Ενρίκες

Μετάφραση: Χριστίνα Θεοδωροπούλου

ΣΕΙΡΑ: ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

ΣΕΛΙΔΕΣ: 264

ΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2018

Ο κόσµος της Μαριάνα Ενρίκες δεν είναι κατ’ ανάγκην ο δικός µας, αρκούν όµως µερικές φράσεις για ν’ αρχίσεις να τον βαδίζεις, να τον ανασαίνεις και να µην τον ξεχάσεις ποτέ χάρη σε µια µοναδική συνταρακτική ζωντάνια. Οι αυτοαποκαλούµενες «Φλεγόµενες Γυναίκες», που διαµαρτύρονται ενάντια σε µια ακραία µορφή οικογενειακής βίας, η µαθήτρια που ξεριζώνει τα νύχια και τις βλεφαρίδες της µε τη βοήθεια της συµµαθήτριάς της, τρεις φίλες που κάνουν χρήση ουσιών δίνοντας όρκους αιώνιας φιλίας στα χρόνια των επιβεβληµένων από την κυβέρνηση της Αργεντινής διακοπών ρεύµατος, ο κατ’ εξακολούθηση δολοφόνος Πετίσο Ορεχούδο, µόλις εννέα ετών, hikikomori, µαύρη µαγεία, ζήλια, συναισθηµατική απάθεια, δεισιδαιµονίες της υπαίθρου, εγκαταλειµµένα ή στοιχειωµένα κτίρια… Στις δώδεκα ιστορίες του βιβλίου ο αναγνώστης ξεχνάει αυτά που γνωρίζει και παρακολουθεί από κοντά τις αιφνίδιες ανατροπές και τις έρευνες για πτώµατα που εξαφανίζονται ή επανεµφανίζονται την πιο απρόσµενη στιγµή... Οι ήρωές της –η κοινωνική λειτουργός, η εισαγγελέας ή ο ξεναγός–, όλοι τους παλεύουν για να υπερασπιστούν πλάσµατα κοινωνικώς αόρατα, διερευνώντας έτσι το βάρος της ενοχής, τη συµπόνια, την απανθρωπιά, τις δυσκολίες της συµβίωσης και έναν τρόµο βαθύ και αληθινό. Η Μαριάνα Ενρίκες είναι µια από τις πιο θαρραλέες και εντυπωσιακές αφηγηµατικές φωνές της εποχής µας. 

Η Μαριάνα Ενρίκες γεννήθηκε το 1973 στο Μπουένος Άιρες. Σπούδασε δηµοσιογραφία στο Πανεπιστήµιο Λα Πλάτα και αρθρογραφεί στο Radar, το ένθετο για τις τέχνες και τα γράµµατα της εφηµερίδας Página/12. Έχει γράψει τρία µυθιστορήµατα, Bajar es lo peor (1995), Cómo desaparecer completamente (2004) και Este es el mar (2017), τις συλλογές διηγηµάτων Los peligros de fumar en la cama (2009) και Cuando hablábamos con los muertos (2013), τη νουβέλα Chicos que vuelven (2010), τις ταξιδιωτικές ιστορίες Alguien camina sobre tu tumba: Mis viajes a cementerios (2013) και το φιλολογικό πορτρέτο La hermana menor: Un retrato de Silvina Ocampo (2014). Με το Όσα χάσαµε στις φλόγες (Las cosas que perdimos en el fuego, 2016) η Ενρίκες κατέκτησε ένα πολύ µεγάλο κοινό στην Αργεντινή και στην Ισπανία. Το βιβλίο µεταφράζεται σε 25 γλώσσες. Οι κριτικοί το έχουν εγκωµιάσει οµόφωνα  και το 2017 απέσπασε το ισπανικό βραβείο Ciutat de Barcelona.

«Ο τρόµος στα διηγήµατα της Μαριάνα Ενρίκες ρέει σαν αγκοµαχητό µαύρου νερού πάνω σε πλάκες λουσµένες στο φως του ήλιου. Σαν κάτι αδύνατο που, ωστόσο, δεν µπορεί παρά να συµβεί». Leila Guerriero, El Paίs

«Η γραφή της είναι τόσο αυθεντική και οξυδερκής, ώστε κατορθώνει να µας φέρνει στον νου µια πραγµατικότητα πιο ζωντανή απ’ αυτή που µας περιστοιχίζει». Daniel Gumbiner, McSweeney’s

---------------------------------------------------------------------------------

Ασυνήθιστα στοιχεία
Τοµ Χανκς

Μετάφραση: ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΚΥΡΗΣ

ΣΕΙΡΑ: ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

ΣΕΛΙΔΕΣ: 472

ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2018 

Μία πυρετική, αστεία σεξουαλική σχέση µεταξύ δύο φίλων. Ένας βετεράνος του Β΄ Παγκοσµίου πολέµου που αντιµετωπίζει τα συναισθηµατικά και σωµατικά τραύµατά του. Ένας ηθοποιός βήτα διαλογής που βρίσκεται ξαφνικά στο επίκεντρο της δηµοσιότητας και µια χαοτική περιοδεία δηµοσιογραφικής προώθησης. Ένας αρθρογράφος στην εφηµερίδα µιας µικρής πόλης, µε απαρχαιωµένες απόψεις για τον σύγχρονο κόσµο. Μια γυναίκα που προσαρµόζεται στη ζωή µετά το διαζύγιο, σε µια καινούρια γειτονιά. Τέσσερις φίλοι που πάνε µέχρι τη Σελήνη και επιστρέφουν, µε έναν πύραυλο κατασκευασµένο στην πίσω αυλή ενός σπιτιού. Ένας έφηβος σέρφερ που ανακαλύπτει τυχαία την κρυφή ζωή του πατέρα του.

Ο Τοµ Χανκς αναλύει µε εξαιρετική τρυφερότητα, χιούµορ και οξυδέρκεια την ανθρώπινη κατάσταση και τα πάσης φύσεως «ελαττώµατά» της. Οι ιστορίες του έχουν έναν συνδετικό κρίκο: σε όλα µια γραφοµηχανή διαδραµατίζει κάποιον ρόλο, κεντρικό ή περιθωριακό. 

Γνωστός, ως ηθοποιός, για την ειλικρίνεια και την ευαισθησία του, ο Τοµ Χανκς µεταφέρει και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά στη γραφή του. Κινούµενο µεταξύ του παιγνιώδους, του συγκινητικού και, ενίοτε, του µελαγχολικού, το πρώτο του αυτό βιβλίο µάς αποκαλύπτει µια υπέροχη νέα λογοτεχνική φωνή, που καταφέρνει να διεισδύσει διορατικά κάτω από την επιφάνεια της φιλίας, της οικογένειας, της αγάπης και της καθηµερινής συµπεριφοράς.

«Ολόκληρη η αµερικανική ζωή είναι εδώ! Απίστευτο». Sunday Times

«Η γραφή του Τοµ χαρακτηρίζεται από µια οξυδερκή παιχνιδιάρικη διάθεση. Ό,τι ακριβώς θα έπρεπε να περιµένουµε από εκείνον· απλώς, εύχεσαι να ερχόταν στο σπίτι σου και να σου διάβαζε δυνατά µία µία τις ιστορίες του». Mindy Kaling

«Ο κύριος Χανκς αποδεικνύεται ένας από τους πιο ειλικρινά αυθεντικούς Συγγραφείς, µε σίγµα κεφαλαίο, που έχει αγγίξει ποτέ πλήκτρο γραφοµηχανής. Οι ιστορίες στα Ασυνήθιστα Στοιχεία ποικίλλουν από ξεκαρδιστικές ως βαθύτητα συγκινητικές. Κινούνται σε διάφορες χρονικές περιόδους, τοποθεσίες και συµπεριφορές, όλα όµως καταδεικνύουν τη χαρά της συγγραφής, την απόλαυση της έκφρασης µιας έντονα αµερικάνικης αίσθησης ατµόσφαιρας, φιλίας, ζωής και οικογένειας, που είναι εξίσου έξυπνη, συναρπαστική και ανθρώπινη µε τον ίδιο. Όλα αυτά µε το επιπλέον χαρακτηριστικό της έντονα παρατηρητικής και συµπονετικής ευφυΐας, που ανέκαθεν έκανε τον Τοµ Χανκς να ξεχωρίζει. Ανοιγοκλείνω κατάπληκτος τα µάτια, παραµιλώ και σαστίζω από απίστευτο θαυµασµό». Stephen Fry

«Αποδεικνύεται ότι ο Τοµ Χανκς είναι συν τοις άλλοις και ξεκαρδιστικός συγγραφέας, µε αστείρευτα πρωτότυπη σκέψη». Steve Martin

«Το Ασυνήθιστα Στοιχεία είναι αστείο, συνετό, εξαιρετικά εφευρετικό και ανθρώπινο. Ο Τοµ Χανκς ψυχολογεί τους ανθρώπους –την επιφυλακτική χωρισµένη γυναίκα, τον εκατοµµυριούχο που ανταλλάσσει την επιθυµία µε την καταστροφή, το αγόρι που γίνεται αυτόπτης µάρτυρας της απιστίας του πατέρα του, µια ετερόκλητη παρέα που προσπαθεί να φτάσει στη Σελήνη– µε τόσο οξυδερκή ενσυναίσθηση και καλοπροαίρετο χιούµορ, ώστε µπορεί να µας πείσει για τα πάντα. Το αποτέλεσµα είναι ένας κόσµος τον οποίο δε θέλεις να αποχωριστείς!» Anna Funder

«Όταν διαβάζεις τα Ασυνήθιστα Στοιχεία του Τοµ Χανκς είναι σαν να ανακαλύπτεις ότι η Alice Munro είναι επίσης η σηµαντικότερη ηθοποιός της εποχής µας». Ann Patchett

Ο ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ είναι ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός. Κείµενά του έχουν δηµοσιευτεί στους New York Times, στο Vanity Fair και στο The New Yorker. 

--------------------------------------------------------------------------------

Ξαναγράφω τη ζωή μου απ’ την αρχή

Πασχάλης Λαμπαρδής

ΣΕΙΡΑ: ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ/ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
ΣΕΛΙΔΕΣ: 432
ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2018

Όποιος απομακρύνεται από τον πόνο απομακρύνεται και από τη χαρά. Ένα μυθιστόρημα για τα πάθη και τις δοκιμασίες ως μια διαδρομή αυτογνωσίας, που οδηγεί τους ανθρώπους να βρουν το βαθύτερο νόημα της ζωής, για να πάψουν να επαναλαμβάνουν μοιρολατρικά το ίδιο θλιβερό σενάριο – και να ξαναγράψουν τη ζωή τους απ’ την αρχή.  Ο Παύλος και η Αρετή, εν αγνοία τους, σαν ήρωες αρχαίας τραγωδίας, επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη, που οδηγούν στην ίδια πάντοτε –προδιαγεγραμμένη– κατάληξη: να μένουν μόνοι, αν και λαχταρούν να βρουν το άλλο τους μισό. Δεν ξέρουν ότι δεν υπάρχουν ιδανικοί σύντροφοι παρά ιδανικές σχέσεις, αγνοούν ότι οι σχέσεις είναι τέχνη και μαθαίνεται. Χρειάζεται να φτάσουν στα άκρα, να αναμετρηθούν με την οδύνη και τον εχθρό που φωλιάζει μέσα τους, για να συνειδητοποιήσουν εν τέλει την αλήθεια. Μια ιστορία που εκτυλίσσεται στη σύγχρονη πραγματικότητα, με δοκιμασίες και περιπετειώδεις αναζητήσεις σε Δύση και Ανατολή, με φόντο τα κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα της εποχής και τον εφιάλτη της τρομοκρατίας.

Όλα στη ζωή είναι θέμα ερμηνείας, και η ομορφιά και η ασχήμια. Σ’ εμάς ανήκουν οι αποχρώσεις των σκέψεών μας. Εμείς ντύνουμε τον κόσμο ανάλογα με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Κι όταν δεν υπάρχει αγάπη, τότε ισχύει ο νόμος του δυνατού, που μπορεί να επιβληθεί και διά της βίας. Με θυμό, οργή, μίσος και αλλεπάλληλες συγκρούσεις, λεκτικές και σωματικές, που καταστρέφουν ολότελα τις σχέσεις. Όπου υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει και βία. 

Ο Πασχάλης Λαμπαρδής ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε ψυχολογία με μεταπτυχιακές σπουδές στην κλινική και κοινοτική ψυχολογία. Εδώ και χρόνια ασχολείται ερευνητικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά, τη θεραπεία ψυχικών διαταραχών, όπως και άλλα θέματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο και διαταράσσουν τον ψυχισμό του, καθώς και με τη συγγραφή βιβλίων. Ύστερα από πολλές αναζητήσεις έχει διαπιστώσει ότι η πίστη μπορεί να κάνει μικρά θαύματα στη ζωή μας.

---------------------------------------------------------------------------------

Η γάτα μου η Γιουγκοσλαβία

Παϊτιμ Στάτοβτσι

Μετάφραση: Μαρία Μαρτζούκου
ΣΕΙΡΑ: ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΣΕΛΙΔΕΣ: 320
ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2018

Ένα κορίτσι αλβανικής καταγωγής, η Εµινέ, ζει στη γιουγκοσλαβική ύπαιθρο, όπου η θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι, η αξία της µετριέται µε τις δουλειές που κάνει και την ικανότητά της να ικανοποιεί τον άντρα, ο οποίος είναι η κεφαλή της οικογένειας. Την παντρεύουν µε κάποιον που έχει συναντήσει µόνο µια φορά στη ζωή της. Όταν η χώρα διαλύεται, η ζωή της οικογένειας σε µια καινούρια χώρα κυριαρχείται από τον φόβο και την ντροπή.  Ο γιος της, ο Μπεκίµ, µεγαλώνει σε µια κρύα χώρα, στην οποία οι µετανάστες αναγκάζονται να αρκούνται στο λίγο και να είναι ευγνώµονες. Αγοράζει έναν βασιλικό βόα για κατοικίδιο και ένας γάτος που συναντά σ’ ένα µπαρ τον οδηγεί σε ένα αµείλικτο ταξίδι στο παρελθόν.


Ο παϊτιµ Στατοβτσι γεννήθηκε το 1990, ζει στο Ελσίνκι και κατάγεται από το Κόσοβο. Σπούδασε  συγκριτική λογοτεχνία στο Πανεπιστήµιο του Ελσίνκι και σενάριο κινηµατογράφου και τηλεόρασης στο Πανεπιστήµιο Άαλτο. Το Η γάτα µου η Γιουγκοσλαβία είναι το πρώτο του µυθιστόρηµα. Το 2014 τι-µήθηκε µε το βραβείο πρωτοεµφανιζόµενου συγγραφέα της εφηµερίδας Helsingin Sanomat και µεταφράζεται σε 15 γλώσσες.

«Ο Στατόβτσι ακροβατεί ανάµεσα στα είδη σε αυτή τη συνταρακτική ιστορία ενός outsider στη σηµερινή Ευρώπη. Το Η γάτα µου η Γιουγκοσλαβία µιλάει για το δέρµα και τον ιδρώτα των ανθρώπων 
και για τις παράφορες ρήξεις της Ιστορίας». The Guardian

«Προκαλεί τις προσδοκίες µας, αρνείται να δώσει εξηγήσεις και διαπρέπει στην πιο δύσκολη πλευρά της µυθοπλασίας, αυτή της δηµιουργίας ενός κόσµου... Η Γάτα µου η Γιουγκοσλαβία είναι ένα θαύµα, ένα πραγµατικό επίτευγµα, εντελώς διαφορετικό από ό,τι άλλο µπορεί να διαβάζουµε σήµερα». 
Tea Obreht,  New York Times


«Ατρόµητο, ευαίσθητο, πανέµορφο, καταιγιστικό, υπέροχο. Ένα εξαιρετικό µυθιστόρηµα, διαπεραστικής µοναδικότητας και ανθρωπιάς». Jeff  Van der Meer, New Yorker

---------------------------------------------------------------------------------

Το νησί των μυστικών

Πατρίσια Γουίλσον

Μετάφραση: Μυρτώ Καλοφωλιά
ΣΕΙΡΑ: ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ/ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
ΣΕΛΙΔΕΣ: 576
ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2018

«Αν η µνήµη µου δε µε προδίδει, η ιστορία άρχισε την αυγή, στις 14 Σεπτέµβρη του 1943…»

Σε όλη της τη ζωή, η Αγγελική, που γεννήθηκε στο Λονδίνο, κατατρύχεται από το µυστικό παρελθόν της µητέρας της. Λίγο πριν τον γάµο της, αποφασίζει να επισκεφτεί το αποµονωµένο χωριό της Κρήτης όπου µεγάλωσε η µητέρα της. Η γιαγιά Μαρία, που δεν τη γνώρισε ποτέ, υποδέχεται την Άντζι µε ανοιχτές αγκάλες – ήρθε πια η στιγµή να ξαλαφρώσει την ψυχή της και να αφηγηθεί την ιστορία που είχε σκοπό να πάρει µαζί της στον τάφο. Είναι η ιστορία της γερµανικής κατοχής στην Κρήτη, µια ιστορία φρικαλεότητας και θάρρους. Είναι επίσης η ιστορία µιας οικογένειας σκορπισµένης από παλιά µυστικά, µε επίκεντρο µια µάνα που θα κάνει τα πάντα για να προστατεύσει τα παιδιά της.  Το Νησί των µυστικών είναι η ιστορία  τριών χαρισµατικών γυναικών που ενώνουν τις δυνάµεις τους για να επουλώσουν πληγές τριών γενιών.

Η Πατρίσια Γουίλσον έζησε στο χωριό Αµιράς της Κρήτης, όπου εκτυλίσσεται και η ιστορία του βιβλίου. Αποφάσισε να γράψει όταν ξέθαψε στον κήπο της ένα πολυβόλο –ένα όπλο από εκείνα που χρησιµοποιήθηκαν στα γεγονότα του Σεπτέµβρη του 1943– και µεγάλο µέρος του µυθιστορήµατος βασίζεται σε αληθινές ιστορίες που της διηγήθηκαν ηλικιωµένες γυναίκες του Αµιρά. Γυναίκες που ποτέ πριν δεν είχαν ξαναµιλήσει για τα βιώµατά τους. Η Πατρίσια εξακολουθεί να περνά τον περισσότερο χρόνο της στην Κρήτη. Αυτό είναι το πρώτο της µυθιστόρηµα. 

--------------------------------------------------------------------------------

Αυτός που σκοτώνει τον δράκο.

Λέιφ Γκ. Β. Πέρσον

Μετάφραση: Τιτίνα Σπερελάκη
ΣΕΙΡΑ: ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΣΕΛΙΔΕΣ: 512
ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2018

Όταν ένας νεαρός διανομέας εφημερίδων βρίσκει νεκρό στο διαμέρισμά του έναν 68χρονο αλκοολικό –χτυπημένο με το καπάκι μιας κατσαρόλας κι ένα σφυρί, και μετά στραγγαλισμένο–, όλοι θεωρούν ότι έχουν να κάνουν με μια απλή υπόθεση. Όλοι εκτός από τον ντετέκτιβ Μπέκστρεμ, τον εγωκεντρικό, σεξιστή και εξαιρετικά κακόγουστο επιθεωρητή, που ορίζεται επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. Σε αυστηρή δίαιτα με εντολή γιατρού, ο Μπέκστρεμ έχει ξεκινήσει να σέρνεται με τα πόδια μέχρι τη δουλειά, ακόμα και να τρώει λαχανικά. Η αστυνομία όμως δεν είναι πια αυτή που ήταν και τώρα που έχει γεμίσει γυναίκες και ξένους, είναι πιο δύσκολο παρά ποτέ να αντισταθείς σ’ ένα ποτηράκι.
Κι όταν ο διανομέας των εφημερίδων εξαφανίζεται, οι υποψίες του Μπέκστρεμ αποδεικνύονται σωστές, δίνοντας στο ακαταμάχητο κράμα τύχης και τεμπελιάς που τον διακρίνει την ευκαιρία να λάμψει για άλλη μια φορά, μην παραλείποντας να κάνει τους πάντες άνω κάτω.


Ο Λέιφ Γκ. Β. Πέρσον είναι διάσημος εγκληματολόγος και κορυφαίος μελετητής ψυχολογικών προφίλ στη Σουηδία. Έχει χρηματίσει σύμβουλος στο σουηδικό Υπουργείο Δικαιοσύνης. Από το 1991 είναι καθηγητής στην Εθνική Σουηδική Αστυνομική Σχολή και τα μέσα ενημέρωσης ζητούν συχνά τη γνώμη του ως του επιφανέστερου ειδικού της χώρας γύρω από το έγκλημα. Έχει γράψει πολλά μυθιστορήματα, μεταξύ των οποίων το Ο ετοιμοθάνατος ντετέκτιβ, που απέσπασε τόσο το Βραβείο Συγγραφέων Αστυνομικών Μυθιστορημάτων της Σουηδικής Ακαδημίας για το Καλύτερο Αστυνομικό Μυθιστόρημα του 2010 όσο και το Γυάλινο Κλειδί για το Καλύτερο Αστυνομικό Μυθιστόρημα του 2010. Η Λίντα (Εκδ. Πατάκη 2017) απέσπασε το βραβείο Petrona 2014 του καλύτερου σκανδιναβικού αστυνομικού μυθιστορήματος στη Μεγάλη Βρετανία.


«Ο Πέρσον είναι πιο αυθεντικός από τον Λάρσον...» La Repubblica