Κυκλοφορούν
από τις Εκδόσεις Πατάκη
Κυνηγός Κουνελιών
Λαρς Κέπλερ
Μετάφραση: Μαρία Φακίνου
Όλα ξεκινούν με ένα παιδικό ποιηματάκι. Δεκαεννέα λεπτά μετά, πεθαίνεις…
Ο Γιούνα Λίννα έχει εκτίσει ποινή δύο χρόνων σε μία φυλακή υψίστης ασφαλείας, όταν του δίνεται η ευκαιρία να εξασφαλίσει την ελευθερία του: η αστυνομία χρειάζεται τη βοήθειά του για να σταματήσει έναν μυστηριώδη δολοφόνο που ακούει στο όνομα Κυνηγός Κουνελιών. Το μόνο που συνδέει τα θύματα είναι ότι όλα ακούνε ένα παιδί να απαγγέλλει ένα παιδικό ποίημα προτού χτυπήσει ο δολοφόνος. Ένα παιχνίδι της μοίρας τοποθετεί απροσδόκητα τον διάσημο σεφ Ρεξ Μύλλερ στο επίκεντρο. Τη στιγμή που ετοιμάζεται να περάσει για πρώτη φορά τρεις βδομάδες χαλάρωσης με τον γιο του, βρίσκεται να δίνει μια τρομακτική μάχη επιβίωσης. Κι ο Γιούνα Λίννα πρέπει να σταματήσει έναν διαταραγμένο δoλοφόνο του οποίου τα καταστροφικά ίχνη οδηγούν τριάντα χρόνια πίσω σε μία φρικιαστική βραδιά βίας με αδιανόητες συνέπειες...
Ο Κυνηγός Κουνελιών αναδείχτηκε το πρώτο σε πωλήσεις μυθιστόρημα στη Σουηδία το 2016, καθώς και το πρώτο σε πωλήσεις αστυνομικό μυθιστόρημα στη Νορβηγία την ίδια χρονιά.
Λαρς Κέπλερ είναι το λογοτεχνικό ψευδώνυµο του ζευγαριού των Σουηδών συγγραφέων Αλεξάντρα Κοέλο Αντορίλ (γενν. 1966) και Αλεξάντερ Αντορίλ (γενν. 1967). Ο Λαρς Κέπλερ, με τα βιβλία με ήρωα τον επιθεωρητή Γιούνα Λίννα, είναι ο πρώτος σε πωλήσεις συγγραφέας στη Σουηδία σήμερα, ενώ μεταφράζεται με εξαιρετική επιτυχία σε περισσότερες από 36 γλώσσες. Τα βιβλία του κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Πατάκη.
«Είναι αδύνατο να αφήσεις από τα χέρια σου το βιβλίο αυτό προτού διαβάσεις και τις 616 σελίδες του. Ο Κυνηγός Κουνελιών είναι το καλύτερο βιβλίο του Κέπλερ!» Fædrelandsvennen, Νορβηγία
«Το βιβλίο αυτό είναι ένα πραγματικό αριστούργημα». Fyens Stiftstidende, Δανία
«Μου είναι αδύνατο να αντισταθώ στον Κέπλερ: ξεκινάει με απίστευτη ορμή που κορυφώνεται καθώς ο Κυνηγός Κουνελιών αγγίζει τους πρωταγωνιστές». Dagens Nyheter, Σουηδία
__________________________________________
Με λένε Κόκκινο
Ορχάν Παμούκ
«Κάθε ζωγραφιά μάς αφηγείται μιαν ιστορία». Εννέα χειμωνιάτικες μέρες στην Ιστανμπούλ του 1591. Ο Σουλτάνος, ενόψει της χιλιοστής επετείου της Εγίρας, ζητά από τους καλύτερους μικρογράφους και καλλιγράφους της αυλής του να φιλοτεχνήσουν, με άκρα μυστικότητα, ένα βιβλίο που θα δοξάζει την Οθωμανική Αυτοκρατορία – θέλει, όμως, οι ζωγραφιές του έργου να γίνουν σύμφωνα με τις τεχνοτροπίες των Φράγκων, κάτι που συνιστά προσβολή για το Ισλάμ. Η Σεκιουρέ, μητέρα δυο ατίθασων μικρών αγοριών, επιθυμεί να ξαναπαντρευτεί, καθώς η τύχη του συζύγου της, που πήγε στον πόλεμο, αγνοείται επί τέσσερα χρόνια. Στο σπίτι της παρακολουθεί τους μικρογράφους να ζωγραφίζουν, υπό την επίβλεψη του πατέρα της. Σύντομα, ένας μικρογράφος θα δολοφονηθεί, και τότε ο Αρχιμικρογράφος θα κληθεί να ανακαλύψει τον δολοφόνο μέσα σε τρεις ημέρες, σύμφωνα με τη διαταγή του Σουλτάνου. Εν τω μεταξύ, οι μικρογράφοι και οι καλλιγράφοι συγκεντρώνονται τα βράδια σ’ένα καφενείο και διασκεδάζουν με τις ιστορίες που αφηγείται με αιχμηρή γλώσσα ένας λαϊκός παραμυθάς. Άραγε η δολοφονία να οφείλεται σε επαγγελματικό ανταγωνισμό, σε ερωτική αντιζηλία ή στον θρησκευτικό φανατισμό; Το Με λένε Κόκκινο –ένα βιβλίο του βραβευμένου με Νόμπελ
Λογοτεχνίας Ορχάν Παμούκ για την τέχνη και την καλλιτεχνική αφοσίωση, τον έρωτα και τον θάνατο, καθώς και τη σχέση της Ανατολής με τη Δύση– συνδυάζει με συναρπαστικό τρόπο το φιλοσοφικό με το αστυνομικό μυθιστόρημα.
Η έκδοση αυτή συνοδεύεται, για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, από το Επίμετρο που έγραψε ο συγγραφέας δώδεκα χρόνια αφότου πρωτοεκδόθηκε το βιβλίο, καθώς και από Χρονολόγιο με τα ιστορικά γεγονότα που αναφέρονται στο μυθιστόρημα.
Ο Ορχάν Παμούκ γεννήθηκε το 1952 στην Κωνσταντινούπολη. Τελείωσε το λύκειο στη Ροβέρτειο Σχολή, σπούδασε τρία χρόνια αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο και το 1976 αποφοίτησε από το Ινστιτούτο Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης. Άρχισε να γράφει το 1974. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Ο Τζεβντέτ μπέη και οι γιοι του, βραβεύτηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος των Εκδόσεων Μιλιέτ και εκδόθηκε το 1982. Την ίδια χρονιά πήρε και το Βραβείο Μυθιστορήματος Ορχάν Κεμάλ. Το δεύτερο βιβλίο του, Το σπίτι της σιωπής, μεταφράστηκε στα γαλλικά και το 1991 τιμήθηκε με το βραβείο Prix de la Découverte Européenne. Το ιστορικό μυθιστόρημά του Το λευκό κάστρο μεγάλωσε τη φήμη του μέσα κι έξω από την Τουρκία. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα Το μαύρο βιβλίο, ένα από τα πιο συζητημένα και πολυδιαβασμένα βιβλία της σύγχρονης τουρκικής λογοτεχνίας –η γαλλική μετάφραση του οποίου κέρδισε το βραβείο France Culture–, Η καινούρια ζωή, Με λένε Κόκκινο, που απέσπασε το 2002 στη Γαλλία το Prix du Meilleur livre étranger, στην Ιταλία, επίσης το 2002, το βραβείο Grinzane Cavour και το 2003 το βραβείο IMPACDublin. Το 1999 εκδόθηκαν τα Άλλα χρώματα, μια επιλογή από άρθρα του για τη λογοτεχνία και τον πολιτισμό, που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά εντός κι εκτός της Τουρκίας. Ακολούθησε το Χιόνι που το 2005 πήρε το βραβείο Le Prix Médicis Étranger, και το αυτοβιογραφικό Iστανμπούλ. Πόλη κι αναμνήσεις. Ο Ορχάν Παμούκ το 2005 τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης του Γερμανικού Συνδέσμου -που το 2005 πήρε το βραβείο Le Prix Médicis Étranger, και το αυτοβιογραφικό Iστανμπούλ. Πόλη κι αναμνήσεις. Ο Ορχάν Παμούκ το 2005 τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης του Γερμανικού Συνδέσμου Εκδοτών και το 2006 με το βραβείο Νόμπελ για το σύνολο του έργου του. Στη συνέχεια εκδόθηκαν τα βιβλία του Το Μουσείο της Αθωότητας, Ο αγαθός και στοχαστικός συγγραφέας, Κάτι παράξενο στον νου μου και Η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά (Εκδόσεις Πατάκη, 2018), που είναι το τελευταίο του μυθιστόρημα. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε εξήντα τρεις γλώσσες. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, εκφράζοντας τις απόψεις του για τα δικαιώματα του ανθρώπου και την ελευθερία της σκέψης, διατηρεί μια κριτική στάση απέναντι στο τουρκικό κράτος. Είναι επίτιμο μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων και της Κινεζικής Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών. Διδάσκει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, μία φορά τον χρόνο στο Πανεπιστήμιο Columbia. Πρόσφατα τιμήθηκε με τα τουρκικά βραβεία του Ιδρύματος Αϊντίν Ντογάν και Ερντάλ Οζ. Ζει στην Κωνσταντινούπολη.
___________________________________________
Το αγρίμι
Πάολο Κονιέττι
«Είχα πάει στο βουνό µε τη σκέψη πως κάποια στιγµή, εφόσον αντιστεκόµουν αρκετό καιρό, θα µεταµορφωνόµουν σε κάποιον άλλον και πως η µεταµόρφωση θα ήταν µη αναστρέψιµη: όµως ο παλιός µου εαυτός ξεπρόβαλλε κάθε φορά πιο δυνατός από πριν. Είχα µάθει να κόβω ξύλα, ν’ ανάβω φωτιά µες στην καταιγίδα, να καλλιεργώ έναν σχεδόν πρωτόγονο λαχανόκηπο, να µαγειρεύω µε τα χόρτα του βουνού, ν’ αρµέγω µια γελάδα και να δεµατιάζω το άχυρο· δεν είχα όµως µάθει να µένω µονάχος, που είναι κι ο µοναδικός αληθινός στόχος του ασκητισµού. Πιο πολύ κι από σπιτάκι στο δάσος, η µοναξιά έµοιαζε µε το σπίτι των κατόπτρων: όπου κι αν κοίταζα έβλεπα να καθρεφτίζεται η εικόνα µου, παραµορφωµένη, γκροτέσκα, πολλαπλασιασµένη άπειρες φορές».
Στα τριάντα του, αντιµετωπίζει έναν χειµώνα δύσκολο και την αίσθηση ότι δεν πηγαίνει πουθενά: «Ένιωθα αδύναµος, χαµένος και χωρίς αυτοπεποίθηση. Και το κυριότερο, δεν έγραφα, που για µένα είναι σαν να µην κοιµάµαι ή να µην τρώω». Έτσι γεννιέται η απόφαση να εγκαταλείψει το Μιλάνο για µια καλύβα στο βουνό, στα δύο χιλιάδες µέτρα, µε την ελπίδα να συµφιλιωθεί µε το παρελθόν του. Ο βραβευµένος µε Strega για τα Οχτώ βουνά (Εκδ. Πατάκη, 2018) Πάολο Κονιέττι αφηγείται στο Αγρίµι την ιστορία ενός αγώνα µε χέρια γυµνά ενάντια στον πόνο, για να ξαναβρεί ο άνθρωπος τον εαυτό του. Το Αγρίµι είναι µια ωδή στη δύναµη του φυσικού κόσµου, στην αναγκαιότητα της διαρκούς πνευµατικής αναζήτησης, στην ικανότητα του πνεύµατος να προσαρµόζεται στη ρευστότητα της ζωής.
Ο Πάολο Κονιέττι γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1978. Αγαπάει το βουνό, την αµερικανική λογοτεχνία και τη Νέα Υόρκη. Το 2017, µε το µυθιστόρηµά του Τα οχτώ βουνά (Εκδ. Πατάκη, 2018) κέρδισε το Βραβείο Strega και το Βραβείο Strega Giovani, κάτι που συµβαίνει πρώτη φορά στα χρονικά της µεγάλης αυτής λογοτεχνικής διάκρισης, και µεταφράστηκε µε µεγάλη επιτυχία σε περισσότερες από 38 γλώσσες. Έχει επίσης εκδώσει τα βιβλία Manuale per ragazze di successo (2004), Una cosa piccola che sta per esplodere (2007) και το µυθιστόρηµα Sofia si veste sempre di nero (2012), υποψήφιο για το Βραβείο Strega 2013. To Αγρίµι (Il ragazzo selvatico) µεταφράζεται ήδη σε περισσότερες από 10 γλώσσες.
paolocognetti.blogspot.it.
«Το υπέροχα γραµµένο αυτοβιογραφικό Αγρίµι του Κονιέττι µιλάει στην ψυχή του ανθρώπου που νιώθει την ανάγκη της αναζήτησης µιας πιο απλής ζωής». Publishers Weekly
_______________________________________________
Μηχανές σαν κι εμένα
Ίαν ΜακΓιούαν
υπερβαίνει τα όρια της κατανόησης και της αντοχής τους. Η Βρετανία έχει ηττηθεί στον Πόλεµο των Φόκλαντ, η Μάργκαρετ Θάτσερ δίνει µάχη µε τον Τόνυ Μπεν για την εξουσία και ο Άλαν Τιούρινγκ επιφέρει επαναστατική τοµή στον τοµέα της τεχνητής νοηµοσύνης. Το Μηχανές σαν κι εµένα εκτυλίσσεται σε ένα εναλλακτικό Λονδίνο της δεκαετίας του 1980. Ο Τσάρλι, ένας τριαντατριάχρονος ανθρωπολόγος που δοκιµάζει την τύχη του στο χρηµατιστήριο αποφεύγοντας συνειδητά την εργασία πλήρους απασχόλησης, είναι ερωτευµένος µε τη Μιράντα, µια έξυπνη φοιτήτρια που κρύβει ένα τροµερό µυστικό. Όταν ο Τσάρλι κληρονοµεί ένα σεβαστό ποσό, αγοράζει τον Αδάµ, ένα από τα πρώτα ανδροειδή που αναπαράγουν πιστά το σώµα και τις νοητικές λειτουργίες του ανθρώπου, και µε τη βοήθεια της Μιράντας σχεδιάζει την προσωπικότητά του. Το σχεδόν τέλειο ανδροειδές που προκύπτει είναι ωραίο, δυνατό, και ευφυές. Σύντοµα θα σχηµατιστεί ένα ερωτικό τρίγωνο ανάµεσα στον Τσάρλι, στη Μιράντα και στον Αδάµ, φέρνοντάς τους αντιµέτωπους µε ένα βαθύ ηθικό δίληµµα.
Το Μηχανές σαν κι εµένα είναι ένα ανατρεπτικό µυθιστόρηµα που θέτει το ερώτηµα αν µια µηχανή µπορεί να κατανοήσει την ανθρώπινη καρδιά ή αν, τελικά, εκείνοι από τους οποίους λείπει η κατανόηση και η ενσυναίσθηση είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι.
O Ίαν ΜακΓιούαν έχει γράψει δύο συλλογές διηγηµάτων (First Love, Last Rites και In Between the Sheets) και δεκαπέντε µυθιστορήµατα, µεταξύ των οποίων τα Ο τσιµεντόκηπος (Γράµµατα, 1982), Ξένοι στη Βενετία (Σέλας, 1991), Ο αθώος (Σέλας, 1993), Μαύρα σκυλιά (Σέλας, 1994), Έµµονη αγάπη (Νεφέλη, 1999), Άµστερνταµ (Νεφέλη, 1999), Σάββατο (Νεφέλη, 2006), Εξιλέωση (Νεφέλη, 2008).
Από τις Εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν ακόµη τα µυθιστορήµατά του Στην ακτή (2007), Solar (2010), Χαµένο παιδί (2013), Επιχείρηση Zάχαρη (2013), Νόµος περί τέκνων (2015) και Καρυδότσουφλο (2017).
Κέρδισε το βραβείο Μπούκερ το 1998 για το Άµστερνταµ.
«Στο Μηχανές σαν κι εµένα ο ΜακΓιούαν παντρεύει µια συναρπαστική, δεξιοτεχνικά αρθρωµένη πλοκή µε τη σε βάθος µελέτη της ολοένα και λεπτότερης διαχωριστικής γραµµής ανάµεσα στη λογική και στο παράδοξο, αφήνοντας τον αναγνώστη σε µια ευφορική ζάλη απέναντι στο θαύµα της ανθρώπινης ύπαρξης». The Independent
«Κάθε φράση είναι διαλεγµένη, η φόρµα είναι τέλεια. Κάθε ανατροπή στην πλοκή είναι σοφά υπολογισµένη. Με το βιβλίο αυτό ο ΜακΓιούαν µάς ανοίγει τα µάτια προς ένα µέλλον που έχει πολλές πιθανότητες να είναι αληθινό». New York Journal of Books
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου